Pjesnik Radovan Bećirović Trebješki -čuvar srpske misli i kontinuiteta istorijske Crne Gore

Sinoć je u Čitaonici Narodne biblioteke „Stevan Samardžić“ održana književna tribina posvećena pjesniku Radovanu Bećiroviću Trebješkom. Direktorica Biblioteke Bojana Đačić istakla je da je povod tribine važnost podsjećanja na snagu riječi, duh naroda i trajne vrijednosti epske tradicije, koju je Trebješki svojim stihovima uspio da oživi i sačuva od zaborava , ističući da  „Njegova poezija je gromoglasna, a ipak tiha, narodna, a ipak lična, vječna, jer proističe iz krvave zemlje koja pamti bol i ponos“. Poručeno je da je Radovan Bećirović Trebješki, pjesnik koji je opjevao čitavu srpsku istoriju, uz Srpsku pravoslavnu crkvu, u doba komunističke tiranije i despotije u Crnoj Gori, bio jedini čuvar srpske misli i kontinuiteta istorijske Crne Gore

„Kad je prestao poslednji akord tog izvornog usmenog pjesništva, tada se javlja ovo što zovemo danas novija srpska epika, a za Bećirovića kažemo da je vodeći pjesnik novije srpske epike“, rekao je prof. dr Budimir Aleksić, govoreći o stvaralaštvu „poslednjeg srpskog epskog barda“ za koga je rekao da je bio narodni pjesnik, ali ne u onom smislu kakvi su bili usmeni narodni pjesnici, tzv. Vukovi pjevači od kojih je Vuk zapisao te čuvene srpske narodne pjesme. Radovan Bećirović je specifičan po tome što se strogo drži rimovanog deseterca ili osmerca, dok su teme koje je pjesnik u svom stvaralaštvu obrađivao različite: religiozne teme, zavičajne teme, teme vezane za period između dva svjetska rata, kao i teme vezane za Drugi svjetski rat, rekao je Aleksić, naglasivši da je riječ o autorskoj epici koju su potpisivali pismeni ljudi, kako bismo je razlikovali od ove drevne klasične epike.

Poslije rata njegova najpopularnija pjesma bila je „Kosovska bitka“ i ona je, po mišljenju profesora, bitna po tome što je autor pjesmu utemeljio na činjenicama. „Bećirovićeva poezija ima ne samo to uže estetsko, književno, nego i šire društveno dejstvo“, smatra, istakavši kako je Bećirović, kao pjesnik koji je opjevao čitavu srpsku istoriju, uz Srpsku pravoslavnu crkvu, u doba komunističke tiranije i despotije u Crnoj Gori, bio jedini čuvar srpske misli i kontinuiteta istorijske Crne Gore. „Srpska nauka o narodnoj književnosti ogriješila se o Radovana Bećirovića, on je potcjenjivan na našim univerzitetima“, kazao je Aleksić u svom daljem izlaganju, naglasivši da je prvi i najzaslužniji, koji je svojim autoritetom, svojim radovima, na pravi način vrednovao i unio u naučni svijet Radovana Bećirovića, upravo akademik Ljubomir Zuković, koji ima nekoliko izvanrednih radova o stvaralaštvu Trebješkog.

Govoreći o značaju stvaralaštva narodnog pjesnika, narodni guslar Rajo Vojinović za Radovana Bećirovića je rekao da je prespojnik između dvije epohe. S komunizmom je, po njegovom mišljenju, došao trenutak kada je istorijski kontinuitet srpskog naroda prekinut. „Odjednom nema više predanja, nema više tradicije na onaj način na koji se ona njegovala, nema crkve koja je savijena u zidine. I kad smo počeli sve da zaboravljamo i da se od sebe kao narod odričemo pojavio se Radovan Bećirović Trebješki“, istakao je, između ostalog.

Vojinović je u nastavku svog izlaganja čitao izvode iz pisma Matije Bećkovića upućenog Radovanu Bećiroviću, kao i riječi Momira Vojvodića izgovorene na Bećirovićevom četrdesetodnevnom pomenu, kojom prilikom je, između ostalog, za narodnog pjesnika rekao: „bard narodni dvadesetog vijeka, vidar od kog nađoše lijeka posječeni po srcu i duši“. Rajo Vojinović je svoje izlaganje upotpunio sjećanjima prvog susreta sa Radovanom Bećirovićem i utiscima koje je pjesnik ostavio na njega kao mladog guslara.

Protojerej stavrofor Predrag Šćepanović rekao je za pjesnika da je bio čovjek mali rastom, ali duhovni gorostas i da je „njegova riječ bila čast srpskom jeziku na kome je izgovorena“. Bećirović je, po njegovim riječima, pripadao plejadi velikih divotnika srpskoga duha, iako mu vrijeme u kome je živio nije bilo nimalo naklonjeno. „On je bio svojim očima, svojim duhom, a to može samo čovjek u molitvi, savremenik Miloša Obilića i Svetoga kneza Lazara i novomučenika kosovskih, koji su trasirali put srpskom narodu“, naglasio je Šćepanović. Srpski narod i ruski narod, po njegovom mišljenju, jedini su narodi koji su ostali zavjetni narodi. Srpski narod je narod koji ima duboko korijenje i pamćenje. „Iz tog velikog grmena, iz srpskog naroda izrastao je Radovan Bećirović Trebješki. Od njegovog duhovnog kapitala srpski narod će živjeti vijekovima“, zaključio je Šćepanović.

Književno veče je upotpunjeno guslarskim izvedbama narodnog guslara Raja Vojinovića.

izvor NB „Stevan Samardžić“